ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Επισκεφτείτε και τα άλλα site μας:

ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ανακοίνωση

ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Ή ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ;

Γενάρης, 23 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕ.Κ.Ε.Α. [ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ] ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΩΝ ΚΡΙΣΙΜΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Οι εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015 έχουν κρίσιμη σημασία όσον αφορά την ολοκλήρωση της διαδικασίας μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ και της συνακόλουθης οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις δημιουργίας ψευτοκομματιδίων από την οικονομική, πολιτική και μιντιακή ελίτ (ΠΟΤΑΜΙ, ΚΙΔΗΣΟ) που ιδιαίτερα το πρώτο είναι πολύ επικίνδυνο για τον ρόλο που του ανάθεσαν από τη στιγμή που το δημιούργησαν οι ελίτ (το κόμμα του Γιωργάκη το έχουν καταλάβει όλοι ότι είναι της πλάκας και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπει καν στη Βουλή) διαμορφώνονται δύο βασικοί πόλοι, οι οποίοι εκφράζουν την ίδια θεμελιακή αρχή της παραμονής μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και δημιουργούν ψευτο-αντιθέσεις στο θέμα των πολιτικών λιτότητας ή των μνημονίων παλαιότερα. Ο στόχος είναι οι δύο αυτοί πόλοι να εναλλάσσονται στην εξουσία εκφράζοντας τα ίδια συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ για τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές που έχουν καταστρέψει τη παραγωγή μας από τότε που μπήκαμε στην ΕΕ και στύψει την εργατική μας δύναμη, ενώ με την ευκαιρία της κρίσης του Χρέους (αναπόφευκτη συνέπεια της καταστροφής της παραγωγής μας) μας εξανάγκασαν να καταστρέψουμε και όποια νοσοκομεία, σχολεία ή Πανεπιστήμια διαθέταμε, οδηγώντας τελικά όλα στην ιδιωτικοποίηση, όπως και τον φυσικό μας πλούτο που ξεπουλιέται. Οι διαφορές τους είναι κάτι σαν τις διαφορές Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, όπου κανένας δεν θα διανοείται να θίγει τα θεμέλια του συστήματος (ΕΕ, Ευρωζώνη κ.λπ.) αλλά θα ασχολούνται μόνο με το ποιος θα είναι περισσότερο υπέρ των επιχειρήσεων και ποιός υπέρ του «λαού».

Ο ένας πόλος είναι ο γνωστός πόλος νεοφιλεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων που μας κυβέρνησε από το ξέσπασμα της κρίσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) με πιθανούς «συμμάχους» (ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ κ.λπ.) ο οποίος θα αγωνίζεται για το καλό της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας και ο άλλος ο «αριστερός» πόλος ― που θα αντικαταστήσει το εντελώς φθαρμένο πια ΠΑΣΟΚ που πετιέται σαν στυμμένο λεμόνι ― θα αγωνίζεται για το καλό του λαού (ΣΥΡΙΖΑ) με πιθανούς συμμάχους (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΧΕΔΙΟ Β, ΕΠΑΜ κ.λπ.). Είτε ο ένας κυβερνά είτε ο άλλος, η ΕΕ θα μένει στο απυρόβλητο (έστω και αν κάποιοι πιο ζωηροί μιλούν για έξοδο από το Ευρώ, η οποία όμως ποτέ δεν θα γίνει αν δεν συμφωνήσουν τα αφεντικά μας στην ΕΕ). Η χειρότερη περίπτωση τσόντας όμως είναι αναμφισβήτητα το ΠΟΤΑΜΙ που είναι καθαρό προϊόν του συστημικού σωλήνα και των μίντια με επικεφαλής μια τηλεοπτική περσόνα και στελεχώνεται από βολεμένους τεχνοκράτες κ.λπ. που διψούν για ευρεία κοινωνική προβολή και τα συνάδοντα προνόμια. Και είναι η χειρότερη περίπτωση γιατί αυτοί μπορούν να πηγαίνουν είτε με τον ένα πόλο είτε με τον άλλο αφού δεν έχουν το παραμικρό πρόγραμμα να επιδείξουν πέρα από την πλήρη υποταγή σε ό,τι ζητήσουν τα ξένα αφεντικά μας στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. Γι’αυτό άλλωστε οι ελίτ έφτιαξαν αυτό το άθλιο κατασκεύασμα που παριστάνει το κόμμα....Συνέχεια »

ανακοίνωση

ΠΕΡΙ ΕΝΟΠΛΟΥ ΑΓΩΝΑ

Δεκέμβρης, 24 2014

Με αφορμή το τελευταίο κείμενο του Νίκου Μαζιώτη θα θέλαμε να κάνουμε ορισμένα σχόλια.

Όπως συμβαίνει συνήθως με τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα (ΕΑ), ο Μαζιώτης "δανείζεται" πολλά σημεία της ορολογίας και της ανάλυσης της Περιεκτικής Δημοκρατίας , την οποία όμως επί τοις ουσίας ακυρώνει στην προσπάθειά του να την προσαρμόσει στις αντιλήψεις του περί ένοπλου αγώνα.

Θεωρούμε θετικό το ότι αντιλαμβάνεται σε σημαντικό βαθμό τις αιτίες που έχουν φτάσει τα λαϊκά στρώματα σε αυτό το σημείο, καθώς και τους στόχους που πρέπει να τεθούν για την έξοδο από την κρίση. Σε ολόκληρο τον «αναρχικό» χώρο, που ασχολείται αποκλειστικά με ατομικά δικαιώματα ή μαγειρέματα και πανηγύρια, και ένα μεγάλο κομμάτι του έχει καταντήσει «ουρά» της εκφυλισμένης «αριστεράς» αντί με θέματα όπως η παγκοσμιοποίηση και η ΕΕ, μόνο τα μέλη του ΕΑ είναι αρκετά συνειδητοποιημένα, σε σημείο που θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά επικίνδυνα για το σύστημα.

Δυστυχώς όμως ο Μαζιώτης προτάσσει το αντάρτικο πόλης ως μεταβατική στρατηγική, ευνουχίζοντας εντελώς την ανάλυση που αντιγράφει από την Περιεκτική Δημοκρατία, παραμερίζοντας εγκληματικά το ζήτημα: πώς δημιουργείται ένα μαζικό συνειδητοποιημένο πολιτικό υποκείμενο που θα αγωνιστεί για την ανατροπή της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας και την εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού/ελευθεριακού συστήματος. Εκτός πια αν κάποιοι πιστεύουν ότι φωνάζοντας «επανάσταση» και «ένοπλος αγώνας» θα προέλθει και το μαζικό κίνημα να τους ακολουθήσει. Εκτός όμως ότι είναι τραγικά αστείο κάτι τέτοιο να υποστηρίζεται ειδικά σήμερα, καμία επανάσταση ακόμη και στη περίοδο της νεωτερικότητας δεν ξεκίνησε αν δεν υπήρχε –σε μεγάλο ή μικρό βαθμό – πολιτικό πρόταγμα που ήδη το ακολουθούσαν κομμάτια του πληθυσμού. Ποιος λοιπόν θα κάνει την ένοπλη κοινωνική επανάσταση σήμερα? Είναι τυχαίο που μεταπολεμικά δεν έχει υπάρξει ούτε μια επανάσταση πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο? Φυσικά δεν είναι «τυχαίο», διότι η αποτυχία των παραδοσιακών αντισυστημικών προταγμάτων δεν κρίθηκε σε λεπτομέρειες αλλά επί της ουσίας της ανάλυσης, της πολιτικής πρότασης και της στρατηγικής τους. Και αν το ελευθεριακό και κομουνιστικό πρόταγμα απέτυχαν ακόμα και στην περίοδο της προ-παγκοσμιοποιητικής εποχής, η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας ήρθε να κάνει ρημαδιό το «εργατικό υποκείμενο» που βρισκόταν στο κέντρο της ανάλυσης και της τακτικής και του κομουνιστικού και ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά ακόμη περισσότερο έδειξε ότι κανένα πολιτικό πρόταγμα πλέον δεν πρόκειται να αναδυθεί εφόσον η στρατηγική του είναι ανίκανη να αμφισβητήσει στη πράξη τους μηχανισμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. ...Συνέχεια »

ανακοίνωση

ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ - ΠΩΣ;

Δεκέμβρης, 09 2014

Το πρόσφατο κύμα καταλήψεων σε σχολεία και σχολές έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα της ουσιαστικής απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης με σκοπό την πλήρη αγοραιοποίησή της, όπως άλλωστε έχει τραγικά συρρικνωθεί κάθε τομέας κοινωνικών παροχών – υγείας, συντάξεων κλπ…

Όσον αφορά την προοπτική – αλλά ακόμα και τη δυναμική – των κινητοποιήσεων είναι αναγκαίο να επισημάνουμε κάποια σημαντικά σημεία εφόσον μας ενδιαφέρει η πιθανότητα θετικών αποτελεσμάτων παρόμοιων αγώνων. Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι η εκπαιδευτική κοινότητα δεν έχει αποκρυσταλλώσει ένα σαφή πολιτικό Λόγο που να συνδέει τα αιτήματα των φοιτητών με το οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο που ορίζει τον ίδιο το «χαρακτήρα» της παιδείας και αυτό έχει να κάνει κατά τη γνώμη μας με τρεις βασικούς αλληλένδετους παράγοντες:

Το ότι παρότι οι πρόσφατες κινητοποιήσεις έρχονται ως συνέχεια ενός μακρύ αγώνα σε βάθος χρόνου που είχε καταφέρει εν μέρει να αποτρέψει την πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας, δεν υιοθετήθηκε ένας αντιπαγκοσμιοποιητικός Λόγος μέσα στο φοιτητικό κίνημα όπου θα βοηθούσε τους νέους να ξεκαθαρίσουν απέναντι σε τι αγωνίζονται ώστε να δώσουν ρεαλιστική προοπτική στα αιτήματά τους.
Η περιορισμένη δυναμική των κινητοποιήσεων είναι αλληλένδετη με το γενικότερο κλίμα εσωστρέφειας που έχει επιβληθεί σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που υφίστανται τις συνέπειες της οικονομικής κατοχής αλλά και με την ανίκανη πλέον «αριστερά» που δεν αμφισβητεί τους βασικούς μηχανισμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Τέλος έχει να κάνει σαφώς με τον αντιδραστικό ρόλο που παίζει σήμερα η «εκφυλισμένη αριστερά» όπου με το μανδύα του «αριστερού» αποτρέπει να συνδεθούν τα επιμέρους αιτήματα και το αίτημα για δημόσια εκπαίδευση με την έξοδο από την ΕΕ δηλαδή την έξοδο από τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές με τις οποίες έχουν συνδέσει ήδη την ανώτερη άλλα και την κατώτερη εκπαίδευση. Άμεση συνέπεια αυτού είναι να οδηγείται η πλειοψηφία των μαθητών σε μια άκρως προβληματική εκπαίδευση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα αν όχι εκτός αυτής.

Η σημερινή περιθωριοποίηση και υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου αλλά και η εξάρτηση της χρηματοδότησης της ανώτατης εκπαίδευσης από μηχανισμούς της οικονομίας της αγοράς, αποτελεί άμεση συνέπεια της συμπόρευσης της παιδείας με τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας που επιβάλει η διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία....Συνέχεια »

Ελευθερία Λόγου και Διαδίκτυο

Νοέμβρης, 16 2014

(16 Νοεμβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το θέμα της σχέσης της ελευθερίας του λόγου με το διαδίκτυο επανήλθε στην επικαιρότητα με δύο πολύ πρόσφατα γεγονότα.

Το πρώτο ήταν οι μικρό-εκδηλώσεις ανά τον κόσμο, εκτός από κάποιες σημαντικότερες διαδηλώσεις στις Αγγλοσαξονικές χώρες, των γνωστών ως «Ανωνύμων» με τη μάσκα του Guy Fawkes. Το νέο στοιχείο βέβαια σε αυτούς δεν είναι τα σαφώς ρεφορμιστικά αιτήματά τους (παρά την επαναστατική ρητορική και σ

υνθήματα) που δεν έχουν καμιά σχέση με επαναστατικό πρόταγμα και στρατηγική, αλλά είναι απλώς αιτήματα για βελτιώσεις του συστήματος, δηλαδή για λιγότερη διαφθορά στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, περισσότερη διαφάνεια κλπ ―θέσεις που βρίσκει κάποιος και στις εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ! Το νέο στοιχείο επομένως με τους Ανωνύμους είναι το μέσο που χρησιμοποιούν για να περάσουν το μήνυμά τους, δηλαδή το διαδίκτυο. Παρόλα αυτά, στο Λονδίνο, όπου έγινε προ ημερών ίσως η μεγαλύτερη διαδήλωσή τους παγκοσμίως, τα μέλη τους καυχιόντουσαν ότι «το διαδίκτυο έχει την δύναμη να ρίχνει καθεστώτα....Ανήκει στον καθένα....όλοι μας έχουμε φωνή τώρα, και τα 7 δισεκατομμύρια.... Είμαστε όλοι ίσοι».[1] Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ακόμη και «αναρχικοί» οι οποίοι δηλώνουν ότι «Το Διαδίκτυο είναι μια μορφή εικονικής άμεσης δημοκρατίας που δίνει τη δυνατότητα στις κυριαρχούμενες ομάδες να αντιδράσουν απέναντι στις κυρίαρχες.»[2] Και αυτό, όταν έγκυρες μελέτες αναρχικών έχουν ξεκάθαρα δείξει στο παρελθόν τον πολύ επικίνδυνο ρόλο του διαδικτύου σχετικά με την πραγματική δημοκρατία. [3]

Το δεύτερο ήταν οι μεγάλες διαστάσεις που έχει πάρει τελευταία το θέμα της ανώνυμης λασπολογίας σε χώρες που θέλουν ακόμη να τηρούν τουλάχιστον τα προσχήματα μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Στην Βρετανία, ιδιαίτερα, έχει κορυφωθεί η αγανάκτηση του κοινού για τους ανώνυμους λασπολόγους στο διαδίκτυο που συκοφαντούν, βρίζουν και χρησιμοποιούν προσωπικά δεδομένα και παραποιημένες φωτογραφίες ―είτε στρέφονται γενικά εναντίον άλλων χρηστών, είτε ειδικά ενάντια σε ανθρώπους που κρύβονται πίσω απο κουκούλες για να εκφράσουν τις απόψεις τους.[4] Το αποτέλεσμα της γενικής κατακραυγής ήταν να αναγκαστούν οι ελίτ (που κάθε άλλο παρά εχθρικές είναι στο διαδίκτυο όταν τους εξυπηρετεί!) να πάρουν μέτρα για την προστασία των θυμάτων της λασπολογίας, φθάνοντας στον τετραπλασιασμό των σχετικών ποινών. Οπως τονίστηκε τότε απο τους εισηγητές της σχετικής νομοθεσίας, «κανένας δεν θα επέτρεπε παρόμοιες δηλητηριώδεις επιθέσεις σε μια διαπροσωπική σχέση, επομένως δεν πρέπει να υπάρχει θέση γι’ αυτές ούτε στα κοινωνικά μίντια».[5] Πράγμα που ανάγκασε ακόμη και τον σαφώς φιλικά διακείμενο στα κοινωνικά μίντια δημοσιογράφο του BBC να σχολιάσει ότι «για οποιονδήποτε πίστευε ότι το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μίντια θα οδηγούσαν σε μια νέα εποχή ελεύθερης έκφρασης και ανοικτού διαλόγου αυτή είναι μια θλιβερή στιγμή».[6]...Συνέχεια »

Προς μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη

Νοέμβρης, 02 2014

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (2 Νοεμβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το θεσμικό πλαίσιο που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα σε όλο τον κόσμο, δηλαδή σε όλες τις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αποτελείται από ένα μοντέλο στο οποίο η οικονομική ανάπτυξη, (αν όχι η «ανάπτυξη γα την ανάπτυξη»!), είναι ο θεμελιώδης οικονομικός στόχος. Σε αυτό το πλαίσιο, η συνέχιση της ανάπτυξης εξαρτάται από μια διαδικασία περαιτέρω διεθνοποίησης της οικονομίας, που αποτελεί ένα συνεχώς ανανεούμενο φαύλο κύκλο. Η καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας δημιουργεί ανάγκες για όλο μεγαλύτερες εισαγωγές και, επομένως, για μεγαλύτερες εξαγωγές για την χρηματοδότησή τους. Όμως, μεγαλύτερες εξαγωγές προϋποθέτουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, επομένως παραγωγικότητα, που με τη σειρά της εξαρτιέται βασικά από τις επενδύσεις. Και ποιος ελέγχει το διεθνές εμπόριο, αλλά και τις υπερεθνικές επενδύσεις, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία; Φυσικά, οι πολυεθνικές, οι οποίες διαθέτουν την παραγωγική και τεχνολογική βάση που επιτρέπουν τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας που απαιτείται από τον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό....Συνέχεια »

Πετρέλαιο, οικονομικός πόλεμος και αυτοδυναμία

Οκτώβρης, 26 2014

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (26 Οκτωβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Έκδοση PDF εκτυπώσιμη

Η δραματική πτώση της τιμής του αργού πετρελαίου μέσα σε λίγους μήνες (από περίπου $115 το βαρέλι. τον Ιούνιο, σε περίπου $85 σήμερα!), και, το πιο σημαντικό, η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας, που είναι η κύρια πετρελαιοπαραγωγός χώρα, να μην μειώσει τα επίπεδα παραγωγής, ώστε να σταθεροποιηθεί η τιμή στον μέσο όρο των τελευταίων ετών (περίπου $100 το βαρέλι), δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια νέα μορφή οικονομικού πολέμου, πέρα από τις συνήθεις κυρώσεις. Παρά το γεγονός όμως ότι η Σαουδική Αραβία διαθέτει αποθεματικά για να διατηρήσει τις τιμές του πετρελαίου γύρω στα $80 το βαρέλι για αρκετά χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και ισχυροί οικονομικοί λόγοι πίσω από αυτή την δραστική πτώση της τιμής, τόσο από τη πλευρά της παγκόσμιας προσφοράς όσο και της ζήτησης.

Από την πλευρά της προσφοράς, είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια σημαντική αύξηση της παραγωγής πετρελαίου και ενέργειας γενικότερα από τις ΗΠΑ, ως αποτέλεσμα και της «επανάστασης σχιστόλιθου».

Ακόμη πιο σημαντική, όπως έδειξα σε προηγούμενο άρθρο, είναι η συμπίεση της συνολικής ζήτησης που συνεπάγεται η αναδυόμενη νέα «οικονομία ανάπτυξης» στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Γεγονός που έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση ψευδο-πλήρους απασχόλησης που θεμελιώνεται στις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, δηλαδή στην καθήλωση των (πραγματικών) μισθών και εισοδημάτων που εξασφαλίζουν η τεράστια επέκταση της μερικής απασχόλησης και περιστασιακής απασχόλησης, τα συμβόλαια μηδενικών ωρών απασχόλησης κ.ο.κ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την σταδιακή κατάργηση της μαζικής καταναλωτικής κοινωνίας των τελευταίων περίπου τριάντα χρόνων και την αντικατάστασή της από μια καταναλωτική κοινωνία μόνο για όσους ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση (μια μειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού), ενώ η πλειοψηφία αγωνίζεται να καλύψει ακόμη και τις βασικές ανάγκες. Γεγονός που γίνεται ιδιαίτερα φανερό στην περιφέρεια της ΕΕ (Μεσογειακές χώρες και χώρες του πρώην σοβιετικού μπλόκ), μολονότι συμβαίνει ακόμη και στις ίδιες τις G7 χώρες. Έτσι, όπως επεσήμανε πρόσφατο κύριο άρθρο των Times (11/10/2014), σε σχέση με την άνοδο του UKIP στη Βρετανία, μια «λαϊκή επανάσταση» σημειώνεται τελευταία, καθώς «η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έχει δημιουργήσει ηττημένους αλλά και κερδισμένους. Κατά κανόνα, οι κερδισμένοι είναι μεταξύ των εύπορων και οι ηττημένοι μεταξύ των οικονομικά ασθενέστερων».

Συνέχεια »

H Υπερεθνική Ελίτ ως «συνωμοσιολογία»

Οκτώβρης, 19 2014

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (19 Οκτωβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το περασμένο Σάββατο χιλιάδες Ευρωπαίων πολιτών (πλην Ελλήνων!) κατέβηκαν σε διαδηλώσεις ενάντια στη νέα υπερατλαντική συμφωνία (ΕΕ-ΗΠΑ) ελεύθερου εμπορίου που σχεδιάζει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), χωρίς βέβαια να ρωτήσει κανέναν. Πράγμα που μπορεί να σημαίνει τελικά την πλήρη ιδιωτικοποίηση Υγείας και Παιδείας, κατά το άθλιο πρότυπο των ΗΠΑ, των οποίων οι σχετικές πολυεθνικές ετοιμάζονται να εισβάλλουν στην Ευρώπη. Μια τέτοια συμφωνία θα ήταν βέβαια το σημαντικότερο ίσως βήμα στην ολοκλήρωση της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όχι τυχαία, την ίδια στιγμή ανώνυμοι λασπολόγοι είχαν αμοληθεί στο διαδίκτυο για να βρίζουν σαν συνωμοσιολόγους αν όχι ως ...αντισημίτες, όσους μιλούν για Υ/Ε που διαχειρίζεται την ΝΔΤ, καθώς και όσους καταγγέλλουν τον ρόλο των πολυεθνικών επιχειρήσεων στην όλη αυτή διαδικασία. Όπως, όμως, εύστοχα τόνισε πρόσφατα ο (φιλελεύθερος) συγγραφέας και δημοσιογράφος Neil Clark, το να αποκαλούν οι συστημικοί κονδυλοφόροι στη Δύση κάποιον ως συνωμοσιολόγο δεν έχει τίποτα να κάνει με θεωρητική ανάλυση ή με στοιχεία, αλλά αποτελεί σήμερα τον τυπικό τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν οποιονδήποτε κρίνουν «εκτός ορίων», χαρακτηρίζοντας τον «αναξιόπιστο», «παρανοϊκό» κ.λπ.

Όμως, το να μιλούν για παρόμοιες «συνωμοσιολογίες» ανώνυμοι (και επομένως ανεύθυνοι) λασπολόγοι στο διαδίκτυο που, προφανώς με το αζημίωτο, ξημεροβραδιάζονται στον υπολογιστή τους κάνοντας αυτή τη δουλειά, είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό από την περίπτωση που κάποιοι «Πανεπιστημιακοί» της συμφοράς (που απαξιώ και να ονοματίσω) κατέφυγαν σε παρόμοιες μεθόδους για να χαρακτηρίζουν και τον υπογράφοντα τη στήλη (μαζί με πολλούς άλλους), ως συνωμοσιολόγο. Αυτό συνέβη με λιβελογράφημα υπό τύπο ψευδό-επιστημονικής διατριβής που ενέκρινε τριμελής επιτροπή διδασκόντων στο ΑΠΘ με τίτλο «Ο συνωμοσιολογικός λόγος στο ελληνικό πολιτικό σύστημα» ― της οποίας την λαθρόβια ύπαρξη ελάχιστοι γνωρίζουν εκτός από τους κουκουλοφόρους λασπολόγους του διαδικτύου που την επικαλούνται! ― και την οποία μόλις πληροφορήθηκα. Μιλώ, βέβαια, για λιβελογράφημα γιατί το κείμενο αυτό δεν έχει σχέση με επιστημονική μελέτη, η οποία προϋποθέτει έρευνα σε βάθος των απόψεων άλλου Πανεπιστημιακού συγγραφέα, αν όχι του συνόλου του συγγραφικού του έργου (που στη δική μου περίπτωση ξεκίνησε όταν οι «πανεπιστημιακοί» αυτοί ήταν ακόμη αγέννητοι ή στα σπάργανα και θα απαιτούσε τεράστιο χρόνο), τουλάχιστον του σχετικού με το συγκριμένο θέμα της έρευνάς τους. Όμως, ο λόγος που ασχολούμαι με το θέμα δεν είναι βέβαια η συκοφαντική παραποίηση της ανάλυσης μου απο κάποιους «πανεπιστημιακούς» που ελάχιστα απασχολούν το ευρύτερο κοινό, αλλά γιατί έχει γενικότερο ενδιαφέρον το πως επιχειρείται σήμερα η ατεκμηρίωτη περιθωριοποίηση των κρίσιμων, για την κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας, εννοιών της ΝΔΤ, και της Υ/Ε που την διαχειρίζεται. ...Συνέχεια »

Οι πραγματικοί στόχοι της Υ/Ε στη Συρία

Οκτώβρης, 12 2014

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (12 Οκτωβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Μέσα από νέο ορυμαγδό παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ (που σωστότερα στη ΝΔΤ θα έπρεπε να τα αποκαλούμε ΜΜΠ=Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης) η Ισλαμοφοβία έχει οργιάσει και παίρνει τώρα και ρατσιστικές διαστάσεις. Η αφορμή είναι βέβαια οι τηλεοπτικοί αποκεφαλισμοί δυτικών από τους τζιχαντιστές της ISIS, ενώ τα ΜΜΠ αποσιωπούν ότι οι αποκεφαλισμοί είναι συνηθισμένη ποινή π.χ. στη Σαουδική Αραβία, ένα από τα ισχυρότερα και εγκληματικότερα προτεκτοράτα της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε). Και αυτό, χωρίς καμιά ευαίσθητη ψυχή για τα ατομικά δικαιώματα να συγκινείται, ούτε καν οι λαλίστατες ΜΚΟ που ζητούν το κεφάλι του Ασσάντ, αλλά όχι βέβαια τα κεφάλια των εγκληματιών εμίρηδων της Σαουδ. Αραβίας και του Κατάρ που, με τη βοήθεια της Υ/Ε, κατέσφαξαν κυριολεκτικά τους λαούς του Ιράκ, της Λιβύης και στη συνέχεια της Συρίας, ώστε να καταστρέψουν τα τελευταία κράτη που στηριζόντουσαν σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και αρνιόντουσαν να ενταχθούν στη ΝΔΤ.

Συνέχεια »

Ο μύθος της μετά-μνημονιακής «αλλαγής»

Οκτώβρης, 05 2014

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (5 Οκτωβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο νέος μεγάλος μύθος με τον οποίο παραμυθιάζουν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, τόσο η κυβέρνηση της κοινοβουλευτικής Χούντας όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, είναι η δήθεν μεγάλη αλλαγή που έρχεται και θα μας βγάλει από τα μνημόνια και την οικονομική καταστροφή. Είτε αυτό θα γίνει σαν φυσική εξέλιξη των «προσπαθειών» της Χούντας όλα αυτά τα χρόνια, όπως ισχυρίζεται, είτε θα γίνει χάρη στους πολιτικούς και οικονομικούς χειρισμούς των εγκεφάλων του ΣΥΡΙΖΑ που μολονότι δεν διανοούνται να κτυπήσουν τις αιτίες της καταστροφής αυτής, οι οποίες ανάγονται στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ (όχι απλά στην Ευρωζώνη) και την έλλειψη οικονομικής κυριαρχίας, εντούτοις, σαν νέοι...Χουντίνι, υπόσχονται, αν εκλεγούν, να μας βγάλουν από τη καταστροφή. Όμως, για να δούμε τι είδους αλλαγή και έξοδος από τη καταστροφή είναι δυνατή, πρέπει πρώτα να την ορίσουμε .

Αρχικά, θα πρέπει να διακρίνουμε τις συνέπειες της καταστροφής στη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων από τις ίδιες τις «θεσμικές αλλαγές» που υιοθετήθηκαν από τη Χούντα. Και αυτό γιατί, και αν ακόμη ήταν δυνατή η «ανακούφιση» των λαϊκών στρωμάτων από κάποιες συνέπειες της καταστροφής, όσο οι θεσμικές αυτές αλλαγές παραμένουν, τότε, ακόμη και χωρίς μνημόνια, η καταστροφή θα είναι πια μόνιμη. Με άλλα λόγια, τα Μνημόνια δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός για τη Χούντα και τις ελίτ από πίσω της. Ήταν μέσο για να επιβληθούν οι «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». «Αναγκαίες» όχι βέβαια για το «καλό της οικονομίας», όπως λένε οι ελίτ, και παπαγαλίζουν και οι συστημικοί οικονομολόγοι που διδάσκονται στα Πανεπιστήμια ότι υπάρχει κάποιο «γενικό» καλό. Πράγμα που αποτελεί άλλο ένα μύθο σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, όπου το τι είναι «καλό» για την οικονομία ορίζεται με βάση τα συμφέροντα αυτών που την ελέγχουν. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, το συμφέρον των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης και αυτό των ευεργετούμενων από αυτήν είναι διαμετρικά αντίθετα. Τα συμφέροντα αυτά έχουν, βέβαια, απόλυτη σχέση με τις ταξικές διαιρέσεις που είναι όμως πολύ ευρύτερες στην εποχή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς από τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις που χαρακτήριζαν την καπιταλιστική οικονομία του κράτους-έθνους.

Συνέχεια »

Υπερεθνική τρομοκρατία

Σεπτέμβρης, 28 2014

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (28 Σεπτεμβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο νέος αντιτρομοκρατικός πόλεμος που ξεκίνησε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) ―βασικά οι ελίτ των χωρών της Ομάδας των 7 που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης― δεν αποτελεί παρά τη συνέχεια του «μακρού πόλεμου» που ανακοινώθηκε οκτώ περίπου χρόνια πριν από το Αμερικανικό Πεντάγωνο. Από τότε μας είχαν προειδοποιήσει ότι ο πόλεμος αυτός δεν θα έχει χώρο-χρονικούς περιορισμούς (μιλούσαν για σύγκρουση σε δεκάδες χώρες και για δεκαετίες που θα γινόταν συγχρόνως σε πολλά μέτωπα), σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου, χρηματοδοτούμενο με 513 δις. δολ., παρόμοιο με αυτόν κατά του φασισμού και του κομμουνισμού. Ο στόχος, και τότε, ήταν η ματαίωση της προσπάθειας επιβολής μιας… παγκόσμιας εξτρεμιστικής Ισλαμικής αυτοκρατορίας ―τώρα την ονομάζουν «χαλιφάτο»!

Όμως ποια είναι αυτή η τρομοκρατία εναντίον της οποίας έχει συστρατευθεί ολόκληρη η Υ/Ε; Όπως είναι γνωστό, η έννοια της σύγχρονης τρομοκρατίας έλκει την καταγωγή της από την Γαλλική επανάσταση, όπου η μόνη τρομοκρατία ήταν η κρατική τρομοκρατία. Αυτό έχει σημασία να τονιστεί ιδιαίτερα σήμερα γιατί, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η τρομοκρατία ορίζεται με όρους μεθόδων και τακτικής, ιδιαίτερα με βάση το κριτήριο εάν στοχεύει πολίτες, αντί να ορίζεται με βάση τα κίνητρα και τους στόχους των φορέων και των υποκινητών της. Έτσι, ιστορικά απελευθερωτικά κινήματα, όπως το Νοτιοαφρικανικό ANC και το Αλγερινό FLN που κτυπούσαν και πολίτες, θα χαρακτηριζόντουσαν σήμερα ως «τρομοκρατικά». Γι αυτό και σύγχρονα απελευθερωτικά κινήματα, σαν αυτό των Παλαιστινίων, χαρακτηρίζονται στην ΝΔΤ τρομοκρατικά και μάλιστα από τον μεγαλύτερο φορέα κρατικής τρομοκρατίας, το Σιωνιστικό Ισραήλ. Αντίστοιχα βέβαια ορίζονται και από την μεγαλύτερη διακρατική τρομοκρατική δύναμη στην Ιστορία, την Υ/Ε, που έχει οδηγήσει στην καταστροφή πολλά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, είτε με την οικονομική βία που εξασκεί, είτε με τη φυσική βία.

Συνέχεια »